Ik stap met mijn mondkapje in de trein. Ik neem plaats als een van de weinige mensen op zondag om 8:21 uur. Ik heb net een nachtdienst gewerkt op de spoedeisende hulp, en reis terug naar huis.
Mondkapje
Voor mij hoor ik de conductrice praten tegen een man. Hij lijkt me rond de 30, en heeft zijn blonde haar in een knotje. Hij zit gebukt in zijn stoel met een shawl voor zijn mond.
Heeft u wel een mondkapje op?
Ze vraagt het hem twee keer, drie keer. "Nee mevrouw, dat hoef ik niet." Ik kijk op van mijn telefoon. "Volgens onze richtlijnen moet u dat wel degelijk meneer", zegt de conductrice. De man spreekt haar opnieuw tegen. "Nee hoor, ik hoef dat niet. Dit is ook goed", en hij wijs naar het lapje stof wat over zijn onderlip hangt.
Hij houdt voet bij stuk
Ik voel de spanning stijgen. Ik voel de verantwoordelijkheid als dokter, als burger. En voor ik het zelf door heb sta ik op. Ik vertel hem dat hij, net als wij gewoon een kapje moet dragen. Dat een shawl alleen onder je neus leggen niet werkt. Dat het zijn plicht is om zichzelf en ons te beschermen. "We moeten het immers sámen doen"
Hij valt uit
Woest vertelt hij me dat ik hem de les niet hoef te lezen. "Wat weet u er nou van!" Hij weigert me aan te kijken, en meldt dat hij zich niet aan mij hoeft te verantwoorden. "Ik", zo vervolgt hij, "mag doen wat ík wil".
Knap
En dan knapt er iets in mij. Een gemengd gevoel van boosheid en verdriet. En ik begin te vertellen. Wie ik ben. Wat we in het ziekenhuis hebben gedaan. Wat we hebben gezien. En hoe ontzettend spannend het is geweest.
Moe
Hij blijft onverschillig zitten, maar zegt niks meer. Zijn shawl blijft onder zijn neus, en van de conductrice krijgt hij een waarschuwing. En ik merk op dat moment pas hoe moe ik eigenlijk ben. Ook al worden de maatregelen steeds soepeler en neemt het aantal patiënten met corona besmetting in Nederland af, toch zijn we er nog niet. Draag een mondkapje waar dat nodig is, en pak je verantwoordelijkheid.