“Ik heb vandaag een hele drukke dag gehad, meisje”. Een paar 96 jarige pretogen kijken vanuit haar trippelstoel naar me omhoog. Ze zit aan haar keuken en schenkt een thermoskan vol thee. Twee zakjes paprikachips, een bakje met koekjes, en een trommeltje met paaseieren staan al klaar. Ik hang mijn jas op en ga naast mijn oma in de stoel zitten. In haar lievelingsstoel, die waarvan je automatisch de benen omhoog kunt laten bewegen. Want als ik er ben, is die voor mij.
Drie maanden
Sinds een aantal weken mag ik na 3 maanden strenge lockdown weer op bezoek komen in het huis waar ze woont. Drie maanden lang hebben we elkaar niet gezien en alleen via de telefoon, de e-mail en via Instagram gesproken. En dat terwijl ik er normaal wekelijks kwam.
Tante Sidonia
Het schijnt dat ze er in die tijd uit heeft gezien als tante Sidonia, zo zegt ze zelf. De kapsalon in het huis, waar ze wekelijks naartoe ging, was immers dicht. Voor mijn oma, een mooie verzorgde vrouw, geen pretje. En dan begint ze te vertellen. Over de verzorgsters in het huis waar ze woont. Over hoe zij zelf zonder dat het hun taak is en na hun dienst de krullers in haar haar hebben gezet, omdat zij weten dat verzorging voor mijn oma zo belangrijk is. Hoe ze de speciale haarolie, die ik normaal voor mijn oma meeneem, in hun vrije tijd voor haar hebben gekocht. Hoe ze vrouwenbladen voor haar meenamen die hun moeders al hadden gelezen. Hoe ze plantjes hebben gestekt (mijn oma is dol op planten), om haar op te fleuren wanneer dat nodig was. Hoe ze pakketjes, die mijn oma zelf via het internet had besteld, in hun vrije tijd voor haar retourneerden omdat zij dit zelf niet kon doen. Hoe ze haar hielpen toen haar Instagram “stuk” was en ze mijn video’s niet meer kon zien (ja, mijn oma heeft Instagram!). Hoe de medewerkers uit de keuken de bewoners af en toe opvrolijken met een lekker hapje. Hoe ze een bingo organiseerden waarbij de bewoners vanaf hun balkon mee konden doen, en hoe leuk dat was.
Ademruimte
In de tussentijd ben ik gevaccineerd, en inmiddels heeft ook zij haar 2e prik gehad. En zij niet alleen: bijna alle bewoners van het huis zijn gevaccineerd, en een groot deel van het personeel ook. Inmiddels is er daardoor weer meer mogelijk. Meer bezoek, met gepaste afstand en een mondkapje voor de zekerheid, en meer vrijheid voor mijn oma. Zo trof ik haar laatst op haar scootmobiel buiten voor een bakje koffie bij een afhaaltentje bij ons om de hoek (we wonen in dezelfde wijk), en heeft ze vandaag weer in de gemeenschappelijke ruimte bingo kunnen spelen in plaats vanaf het balkon. “Wel zo handig, want het was zo hard roepen voor die meiden”.
Drukke dag
En zo kan het dat mijn oma vandaag een drukke dag heeft gehad. “Ik begon bij de kapper, toen deden we bingo -ik heb helaas niets gewonnen-, en daarna hebben we met 1.5 meter afstand in het restaurant kunnen eten”. Die drukke dag heeft nogal wat voeten in de aarde gehad. Zo moet ze gebracht en gehaald worden door de verzorging. Maar, zo verzucht ze, “Eindelijk gebeurt er weer wat om me heen”. Ik glimlach naar haar. Mijn lieve, mooie, slimme, levenslustige oma.
Heroïek
Een oma die niet meer naar de IC zal gaan wanneer zij ernstig ziek wordt. Wonend op een plek die tijdens de coronacrisis niet op de voorgrond staat. Een plek waarvan gezegd wordt dat er “geen heroïek” meer hoeft te gebeuren bij de bewoners, want zij zijn immers al oud. Maar niets is minder waar. In de verpleeghuizen en verzorgingstehuizen van Nederland wordt dagelijks heroïek verricht. Er worden krullers in haren gezet, boodschappen gedaan, plantjes gestekt, computers gerepareerd, bingo georganiseerd, en zo veel meer. Verzorgers laten zich vaccineren, houden zich aan strenge maatregelen en geven bewoners zoals mijn oma hiermee een stukje van hun vrijheid terug. Voor kwaliteit van leven wordt elke dag gestreden. Door de Marians, Willemiens, Anissa's, Gea’s, Kars, Myrthe's, Karlijns, Caroliens, en al deze andere helden.
Fotografie: De Grote Dag fotografie