"Ik wil niet opgenomen worden". Verbaasd kijk ik hem aan. "Wat zegt u?"
"Ik wil niet opgenomen worden". Ik voel een beetje irritatie opborrelen. Hij verbleef net meer dan 3 uur op onze spoedeisende hulp. Uren zijn wij in de weer geweest met het stellen van een diagnose. We hebben bloed geprikt, scans gemaakt, en meerdere artsen hebben hem onderzocht. Hij is ernstig ziek, en moet worden opgenomen om via het infuus antibiotica te kunnen krijgen. Waarom hebben we dit dan eigenlijk allemaal gedaan als hij toch niet wil blijven voor de juiste behandeling?
"Ik wil het niet", herhaalt hij
Ik zie een tanige oude man met een vastberaden blik. "Maar waarom dan niet?", vraag ik hem, niet begrijpend. "Om mijn vrouw." Hij vertelt mij dat hij met zijn vrouw op het Friese platteland woont. Samen runnen ze het huishouden. Maar zonder hem kan ze niks. Ze is zwaar dementerend, en totaal van hem afhankelijk. De thuiszorg komt langs, 2 keer per dag. Samen redden ze het. Zonder hem dwaalt ze, loopt ze weg van huis. Hij kan haar geen seconde alleen laten. "In goede en in slechte tijden meisje", zegt hij.
In goede en in slechte tijden
Hij begrijpt de consequenties, is duidelijk wilsbekwaam, en we sluiten een soort deal. Hij krijgt de op één na beste behandeling: antibiotica in tabletvorm. De thuiszorg zal vaker langskomen. De huisarts wordt gebeld. En hij gaat terug naar huis, naar haar.
Die avond belt de thuiszorg. Ze zitten met hun handen in het haar en kunnen de zorg niet voldoende bolwerken. Even later zie ik hem terug op de spoedeisende hulp.
Maar hij is niet alleen
"Neem haar maar mee, in het ziekenhuis is wel plek voor haar", had een verzorger tegen hem gezegd. Dus daar zitten ze. Hij in het ziekenhuisbed. Zij naast hem, met een lege blik. Ik slik. Het ziekenhuis ligt bijna vol, en mijn spoedeisende hulp is overdruk. Hij is zieker dan hij was, en kan echt niet naar huis. Maar zij ook niet.
Ik bel een huisarts
Als collega in een ander specialisme weet zij wellicht wat te doen. Op haar advies probeer ik een kortdurende opname voor de vrouw te regelen. Maar alle plekken in de regio zijn vol. De thuiszorg kan bijspringen, maar haar niet continu bewaken. Een zoon biedt uitkomst, maar heeft zelf thuis een zorgtaak voor kleine kinderen.
De man begint te huilen
"Ik weet ook niet hoe dit moet dokter, mogen wij niet in deze kamer blijven?" Ik voel me een vreselijk mens wanneer ik hem antwoord dat dit niet mogelijk is, omdat de kamer zometeen weer nodig is voor spoedgevallen. Ze komt naast hem staan, en glimlacht naar me. Hij aait haar over haar sluike grijze haar.
Een brok in mijn keel
Ik spreek meerdere artsen, verpleegkundigen, maar nergens is er plek voor goede adequate zorg. Uiteindelijk besluit de zoon, zelf ook ten einde raad, de zorg voor zijn moeder over te nemen. "Geen idee hoe ik dat met de andere zorgtaak kan combineren", zegt hij verslagen. We spreken een plan door. Zijn vader wordt opgenomen. En morgen zal de zoon contact leggen met de eigen huisarts voor een zorgplan. "Doeg meisje", zegt de oude man, en geeft zijn vrouw een kus. "Zorg goed voor haar hè?". " 's Ochtends eet ze pap, en een stukje banaan". "En doe wat koude melk in haar thee, want ze brandt zich nogal snel". Disclaimer: In verband met privacy en herleidbaarheid zijn een aantal essentiële patiëntenkarakteristieken gewijzigd of verwijderd, dan wel fictionele elementen toegevoegd.